Tom Waits on Tom Waits Interviews and Encounters تام ویتس

Tom Waits, even with his barnyard growl and urban hipster yawp, may just be what the Daily Telegraph calls him: “the greatest entertainer on Planet Earth.” Over a span of almost four decades, he has transformed his music and persona not to suit the times but his whims. But along with Bob Dylan, he stands as one of the last elder statesmen still capable of putting out music that matters.

Journalists intent upon cracking the code are more likely to come out of a Waits interview with anecdotes about the weather, insects, or medieval medicine. He is, in essence, the teacher we wished we had, dispensing insights such as: “Vocabulary is my main instrument;” “We all like music, but what we really want is for music to like us;” “Anything you absorb you will ultimately secrete;” “Growth is scary, because you’re a seed and you’re in the dark and you don’t know which way is up, and down might take you down further into a darker place . . .;” and “There is no such thing as nonfiction. . . . People who really know what happened aren’t talking. And the people who don’t have a clue, you can’t shut them up.”

تام ویتس، حتی با غرغر کردنش در باغ و هیپسترهای شهری، ممکن است همان چیزی باشد که دیلی تلگراف او را «بزرگترین سرگرم کننده سیاره زمین» می نامد. در طی تقریباً چهار دهه، او موسیقی و شخصیت خود را نه بر اساس زمان، بلکه با هوا و هوس خود تغییر داده است. اما در کنار باب دیلن، او به عنوان یکی از آخرین دولتمردان بزرگی است که هنوز قادر به اجرای موسیقی مهم است.

خبرنگارانی که قصد شکستن این کد را دارند، احتمالاً از مصاحبه ویتز با حکایت هایی درباره آب و هوا، حشرات یا طب قرون وسطایی بیرون می آیند. او در اصل همان معلمی است که آرزو می‌کردیم داشته باشیم و بینش‌هایی از قبیل: «واژگان ابزار اصلی من است.» “همه ما موسیقی را دوست داریم، اما چیزی که واقعا می خواهیم این است که موسیقی ما را دوست داشته باشد.” “هر چیزی را که جذب کنید در نهایت ترشح خواهید کرد.” “رشد ترسناک است، زیرا شما یک بذر هستید و در تاریکی هستید و نمی دانید کدام سمت بالا است و پایین ممکن است شما را بیشتر به مکان تاریک تر بکشاند. . .;” و «چیزی به نام غیرداستانی وجود ندارد. . . . افرادی که واقعاً می دانند چه اتفاقی افتاده است، صحبت نمی کنند. و مردمی که سرنخی ندارند، نمی‌توانی دهانشان را ببندی.»